Na początek zadanie !! 😊
Odpowiedz na pytanie:
Jak byłem/byłam dzieckiem, to ….
Odpowiedź narysuj – tak narysuj – w środkowej chmurce myśli na poniższej grafice. Początek zdania nie sugeruje niczego – a już na pewno nie odnosi się do technik efektywnego uczenia się. Zatem do dzieła!
Szablon rysunku możesz pobrać tutaj
Gotowe!? To teraz następne pytanie:
Jak chodziłem/chodziłam do szkoły, to najbardziej mi się podobało ….
Podobnie jak w przypadku pytania pierwszego, odpowiedź narysuj – tym razem w prawej chmurce myśli. I tym razem zmierzamy ku tematowi. 😊
Jeżeli skończyłeś/skończyłaś – to pytanie trzecie:
Jak chodziłem/chodziłam do szkoły, to najbardziej nie lubiłem/nie lubiłam kiedy nauczyciel….
W lewej chmurce myśli narysuj swoją odpowiedź.
Teraz patrząc na swój obrazek, pomyśl i dokończ poniższe zadania:
Wybrałem/wybrałam zawód nauczyciela, ponieważ ……………….
W pracy nauczyciela inspiruje mnie ……………….
W pracy nauczyciela brakuje mi ……………….
Nauczyciel/praca nauczyciela, to ……………….
Przeczytaj raz jeszcze swoje odpowiedzi. Możesz oczywiście je uzupełnić. To Twoje zdanie, Twoja opinia, i Twoje odczucia – i masz do nich prawo.
Jak przeczytasz to zdanie, to zamknij oczy i przenieś się do klasy szkolonej, w której na co dzień prowadzisz zajęcia lekcyjne. Rozejrzyj się po klasie, spójrz na swoich uczniów (nie ma znaczenia, czy są to uczniowie jednej grupy klasowej, czy z różnych klas – losowo wybrani przez Twoje wspomnienia).
Zobacz na ich twarze, poczuj, to co oni czują. Wsłuchaj się w ich myśli (tak, używając wyobraźni możesz usłyszeć co sobie myślą i co czują). Nie musisz się śpieszyć. Poświęć temu doświadczeniu tyle czasu, ile potrzebujesz.
Jak już zobaczysz, poczujesz, usłyszysz to co w duszy gra Twoim uczniom, to otwórz oczy i odpowiedz na kolejne pytania:
Co lubią uczniowie na moich lekcjach?
Czego nie lubią uczniowie na moich lekcjach?
Czego uczniom brakuje na moich lekcjach?
Czego jest za dużo dla uczniów na moich lekcjach? Co uczniowie myślą o mnie, jako nauczycielu?
Możesz również zapytać o to swoich uczniów 😊 jak już znajdziesz się w klasie szkolnej. Ciekawe czy potwierdzą to, co sam sobie odpowiedziałeś?!
Ale wróćmy do wyobrażeń.
Jak podoba Ci się to, co zobaczyłeś, usłyszałeś i poczułeś?
Mam nadzieję, że jesteś zadowolony z odpowiedzi, których udzielili Ci Twoi uczniowie (chodzi o te odpowiedzi w Twoich wyobrażeniach). Ale jeżeli nie, to nie musisz się obwiniać.
To co myślą o Tobie i Twoich lekcjach uczniowie, jest przede wszystkim ich interpretacją otaczającej rzeczywistości. Młody człowiek, uczeń, zwłaszcza we współczesnym świecie – nie ma łatwo. Zewsząd dochodzą do niego bodźce, których – nie tylko, nie może zrozumieć, ale przede wszystkim nie może przetworzyć w swym bardzo skomplikowanym mechanizmie jakim jest mózg, przez co ma utrudnione, a i nieumożliwione racjonalne myślenie, a tym samym realną ocenę sytuacji (o tym w innym poście).
Nie traktuj tego jednak jako usprawiedliwienia – gdy to, czego się dowiedziałeś o swoich lekcjach jednak nie jest idealne.
Od nauczyciela do SuperBohatera – nauczyciela, który potrafi zaangażować i wykorzystać potencjał grupy – droga nie jest prosta. Trzeba czasu i determinacji, a nade wszystko chęci. Oznacza to, że jest możliwa do przejścia.
Więc jak zacząć?
Wyjść przede wszystkim trzeba od założenia, że tylko edukacja skoncentrowana na osobie ucznia i traktująca ją jako psychofizyczną jedność, którą należy wspomóc poprzez stworzenie optymalnych warunków do realizacji zadań rozwojowych i zapewnienia niezależności w kreowaniu środowiska uczącego, może sprzyjać kształtowaniu i rozwijaniu u uczniów kompetencji kluczowych oraz umiejętności uniwersalnych.
O czym jest mowa?
Po pierwsze – o budowaniu wyzwalającego środowiska dla uczenia się. O tworzeniu bogatego w bodźce, stymulującego otoczenia, które dostarcza tworzywa dla rozwoju dyspozycji intelektualnych oraz uczy metodologii pracy umysłowej, sytuując ucznia w roli odkrywcy i badacza. Tak rozumiane środowisko uczenia się przestaje być traktowane jedynie jako zaplecze dydaktyczne dla nauczyciela, co oznacza, że „już nie nauczyciel naucza z użyciem środków poglądowych, tylko środowisko klasy szkolnej (nie tylko jej) jest bezpiecznym źródłem ważnych impulsów edukacyjnych i kontaktu poznawczego”.
Po drugie zaś – o zastosowaniu w tym środowisku wartościowych metod efektywnego uczenia się – czyli metod aktywizujących.
Czym są wartościowe metody efektywnego uczenia się? Najprościej rzecz ujmując, to metody które aktywizują ucznia.
Na przełomie XIX i XX w. pojawił się pogląd, że uczniowie powinni przyswajać wiedzę w oparciu o działalność praktyczną, czynną i twórczą, a rolą nauczyciela jest organizowanie i kierowanie działalnością ucznia.
Umożliwienie uczniowi zdobycia umiejętności, wiedzy i sprawności zapewniają zadania praktyczne. Ten nowy sposób nauczania nazwano metodą praktyczną. Współcześnie w procesie wychowania i nauczania przywiązuje się wagę do aktywność twórczej ucznia. Dąży się do tego, aby aktywność ucznia przewyższała aktywność nauczyciela. Ukierunkowanie na ucznia, rozwijanie jego umiejętności, wiedzy i kompetencji poprzez własne doświadczenia, badania, poszukiwania – tym właśnie są metody aktywizujące.
Stosowanie metod aktywizacyjnych nie tylko pogłębia wiedzę dzieci, ale także kształtuje ich kompetencje społeczne i osobiste, takie jak: praca w zespole, komunikacja interpersonalna, szacunek do opinii i zdania drugiej osoby, kreatywność, podejmowanie do celu, wytrwałość w dążeniu do celu, zadaniowość.
Oczywiście warto przy tym pamiętać, że stosowanie metod aktywizujących przyniesie pożądane efekty tylko wtedy, gdy założony cel edukacyjny będzie dla uczniów zrozumiały, a przestrzeń na popełnianie błędów zapewniona. Nauczyciel powinien zarezerwować czas na omówienie i skorygowanie błędów popełnionych przez uczniów. Uczniowie powinny mieć świadomość tego, że mają wpływ na planowanie i podejmowanie decyzji, to sprawi, że będą zaangażowane. Zawsze należy zauważać i doceniać wysiłek ucznia, a nie tylko efekty jego pracy.
Nauczyciel może zastosować różnorakie metody aktywizujące. Można je dostosować do potrzeb uczniów w dowolnym wieku.
W literaturze przedmiotu najczęściej przytaczany jest podział aktywizujących metod i technik nauczania opracowany przez Annę Klimowicz.
Podstawowy podział metod aktywizujących dzieli je na:
- Dyskusje
- Wchodzenie w rolę
- Portfolio
- Analizowanie i rozwiązywanie problemów
- Stacje zadaniowe
- Uczenie się w małych zespołach
- Projekty
- Wizualizacje
- Mnemotechniki